Een persoonlijk verhaal: het coronavirus is nog steeds onder ons, mensen vechten voor hun leven

Een persoonlijk verhaal over de verwoestende impact van het coronavirus. Niet alleen voor mensen die getroffen worden door het virus, maar ook voor familie, vrienden én de zorg.

Mijn ouders hebben de afgelopen week gevochten voor hun leven, en vechten nog steeds. Mijn moeder inmiddels in het ziekenhuis. Ze vechten tegen een genadeloos kutvirus, niet tegen Mark Rutte of Hugo de Jonge. Vanaf de zijlijn regelen we de best mogelijke zorg. En de zorg en verpleegkundigen doen wat ze kunnen, onderbemand en onderbetaald. Ondertussen gaat de wereld door.

Een wereld waarin we het belangrijk vinden om vooral te kunnen doen waar we zelf zin in hebben en te ventileren wie z’n schuld dit allemaal is, al dan niet gebaseerd op ‘Social media wijsheid’. We vergeten om te kijken waar dit allemaal is ontstaan. Hoe we zelf als mens de hele aardkloot naar de tering helpen door ons respectloze en egoïstische gedrag. Hoe mooi zou het zijn als we eens naar ons eigen aandeel kunnen gaan kijken in plaats van altijd maar te wijzen met die vinger? Verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen gedrag in plaats van dat altijd bij een ander neer te leggen?

Ik zit er even doorheen. Wat ik wens is dat mijn ouders hier goed door komen (net als ik dat wens voor alle anderen die vechten tegen een ziekte), dat de zorg krijgt wat het dik verdient en dat de mensen uit hun egoïstische bubbel komen. Het begint bij jezelf en bij de keuzes die je maakt.